Ah şu içimdeki gitme dürtüsü, beni alıp nerden nereye götürdü. Uzun zamandır gitmek istiyordum ama nereye? Nasıl? Dünya’yı gezmiş bir babanın kızı sabit duramazdı, evde oturamazdı ki. Bedeni dursa ruhu durmazdı. Gözlerini kapatır hayallere dalardı. Şimdi hayallerinin gerçeğe dönüşme vakti.
Gitmelere alışığım ben kalmalara değil ki. Kaç hastane, kaç iş değiştirdim sayısını unuttum. Hemşirelik bana göre değildi. Uzun süre aynı yerde kalamadığımı fark ettim. Gezginleri takip etmeye başladım, onlarla iletişime geçtim. Görüntülü konuşmalar, yazışmalar derken bana öyle iyi geldiler ki artık karar vermiştim; turist değil gezgin olacaktım. İçimde kelebekler uçuyordu sanki. O kadar mutluydum ki, artık tek amacım, tek tutkum,tek konuştuğum konu buydu. Çevremdeki herkese bunu anlatıyordum. Önce kafayı yediğimi düşündüler, sonra dalga geçtiler, yapamazsın dediler, sustum. Bir daha da anlatmadım ama ben kendimi biliyordum, tanıyordum, kafaya koyduysam bir kere, yapmanın yolunu illaki bulurdum. Öyle de yaptım. Aradım, taradım, Ensar Sevindik’i buldum. Ensar, otostopla Dünya’yı gezen bir gezgin. Uzun bir süre onu takip ettim. Youtube videolarını izledim. Yaklaşık 6 ay konuştuk. O sıralarda Malezya’daydı. O kadar uzaktan adım adım beni yolculuğa hazırladı. Sırt çantamdan tutun da ayakkabıma kadar tüm ekipmanlarımı birlikte aldık. Uzun bir yolculuğa hazırdım artık.
Filipinler’e uygun uçak bileti bulduk. Geriye heyecanla gün saymak kalmışıtı. O da beni karşılamak için yola koyuldu. Malezya, Singapur, Bali derken Filipinler’e son 1 hafta kala talihsiz bir motor kazası geçirdi ve köprücük kemiği kırıldı. Ameliyat için Türkiye’ye dönmek zorunda kaldı. O beni karşılayacakken tam tersi ben onu karşıladım; ‘Welcome to Turkey’ Gezgin hayatım başlamadan sona ermişti. Neyse ki ameliyatı iyi geçti. Cillop gibi bir platin takıldı, hiç bir sıkıntısı yok çok şükür. Minimum 2 ay kemiğin iyileşmesini bekledik. Bekledik de o günler geçmek bilmedi. Daha tam iyileşmeden düştük yollara. Tek kolunda sırt çantası gezgin adam, takıldım peşine. Kiev’e, oradan da Bangkok’a geldik. Şimdilerde Tayland’dayız. Gelir gelmez telefonumu çaldırdım. Buralarda çok oluyormuş, dikkat edin. Ben çabuk alıştım gezgin hayatına, darısı başınıza. Ben hayatı seyretmeye değil yaşamaya, bu zaman yolculuğunda kendi hikayemi yazmaya geldim.
Gönüllü yazar: Feray Çicek
Harikasın Feray aslında hepimizin gönlünden geçeni başarıyorsun her şey gönlünce olsun. Deli Kız.