Bir zamandır ülkede büyüyen inşaat sektörü malum. Yeni yapılan siteler, bahçeli müstakil evler, bahçe katlı apartmanlar pek popüler. Hemen her gazetede reklamı, her billboardda yemyeşil görselleri var. Bahçeler her mevsim yemyeşil, capcanlı ve tek düze, ve tek renk, ve çiçeksiz.
Betondan yorulmuş gözlerimize bir ferahlama fırsatı, bir toprak umudu. Orası muhakkak. Fakat bahçeler “güzelleşsin” diye çim ekme denen bir usul var, çimler rulo şeklinde çiçekçilerden satın alınıp bahçenin her noktasını kaplayacak şekilde döşeniyor. Parke döşer gibi. Çim dediğin yumuşacık ve her mevsim yeşil, ama sadece yeşil. Toprağın üstü çimle kapatılmış olduğundan alttan yabani çiçeklerin açmasına da izin vermiyor. Yani tam bir konfor alanı.
İnsanoğlu milyonlarca yıl içinde evrilip son bin yılda şehirleştiği için biyolojik saati de hala mevsimlerle, gece-gündüzle çalışıyor. Bahar demek doğanın uyanışı, çiçek açışı demek. Kırsalda da kentte de büyümüş olsak bahar gelince içimiz açar, yeniden uyanırız ve bu uyanışı müjdelercesine açan sarı-beyaz papatyaların (ve diğer tüm bahar çiçeklerinin) kıymetini biliriz. 1-2 aylıktır ömrü o çiçeklerin ve en çok da bu sebepten pek kıymetlidir.
Doğada yalnızca bahar mevsimi yeşil renklidir. Yeşile doymak, rengarenk çiçeklerin tadını doyasıya çıkarabilmek için baharı beklemek gerekir. Bütün bir sene sadece birkaç aydır keyfi. Yaza doğru sararır o yeşiller, yitip gider papatyalar. Kurumuş, sararmış, sertleşmiş otlara talim edilir. Baharın rengarenk çiçeklerinin tadını çıkarmak istiyorsan (hem de hiç emeksiz, masrafsız, kendiliğinden olup biten), yazın o kurumuş sarı otlarını göze alman gerekir.
Bahçeni her mevsim yeşil olan yumuşacık çimlerle kaplarsan, papatyaların keyfine de varamazsın.
Zaten aslında hayat da tam olarak böyledir.
Bedelini ödemediğin hiç bir güzelliğe sahip olamazsın.
